Мен - қазақпын мың өліп, мың тірілген. Жөргегімде таныстым мұң тілімен. Жылағанда жүрегім, күн тұтылып, Қуанғанда күлкімнен түн түрілген, Мен - қазақпын, ажалсыз анамын мен, Құрсағыма сыйдырам даланы мен. Пәк сәбимін бесікте уілдеген, Дәуірлермен құрдаспын, данамын мен. Мен - жігітпін, айқасқа, сынға асықпын Жүрегі бар кеудемде шын ғашықтың. Жанартаудай жойқынмын жұлқынғанда, Шарықтасам, қыран боп шыңға шықтым Мен - қара көз сұлумын, сайтан қызбын Сайрай қалсам, тілімнен бал тамғыздым. Сүйер болсам, өмірдей өле сүйдім, Қас батырмен қайрасқам балтам жүзін. Осындай боп, білмеймін, кіммен тудым. Бәлки қайсақ, бәлки бір түннен тудым. Деп шаттантты біреулер «күннен тудым». Жоқ, сірә, мен қара күні күннен тудым. Руым көп солардың аттарындай, Мінезім бар таулардың қатпарындай. Ән-жырым бар бабалар хаттарындай, Әжімім бар бейнеттің таптарындай. Қаза тапқан солдаттай ізгі өлімнен. Қоштасар да өтіпті түз белінен. Қанқалары табылып жатыр қазір Соғыстар мен жорықтар іздерінен. О замандас, соларды бір қараңыз: Әр кірпіші, әр тасы бір қора аңыз. Өлгендерді тірілтіп, өмірлі етіп, Өшкендерді табатын бір ғана біз. Мирасы ма, мұра ма аз ба со да? Алынбайды алтындай қазбаса о да. Тереңім көп, тұңғиық тарихым көп, Жылдар көші том-томдап жазбаса да. Жаза алмадым, қайтейін, хат білмедім. Білдім бірақ найза мен аттың белін. Ат үстінде ұмыттым кедейлікті, Ат үстінде өлсем мен шатпын дедім. Жетпеген жоқ ғылымға зеректігім, Сезбеген де емеспін керектігін. Қала бердім жарыққа жол таба алмай, Қараңғыға тас батып ер екпінім. Кейін білдім жердің де шар екенін, Өз өлшемі, өз шегі бар екенін. Көк өгіз деп көгеріп тұрған соны, Ысырап боп жүріпті «бәрекелдім». Жерді үйіру қиялы былай тұрсын, Жемісі де бинеті несібеме. Танытады надандық Сократты, Гомерді де көп ғасыр тоқырады. Көзім басыр болса да, ойым көргіш Мен де ақын ем өзіңдей сол бір қарттың. Копериктер, Джордано Брунолар!.. Қаны кеп қаншама ұл-қыздарым. Бағы жанса, солардың бірі болар. Арылмады басымнан замана-түн, Үйіп-төгіп жазымыш жаманатын. Европадан жетпіс жыл соң оқыдым «Коммунистік манифест» ғаламатын. Соң оқыдым, талайдан бұрын ұқтым, Түппен күнге күрт басып бұрылыппын. Бір бөлшегі болғаным қандай бақыт Россиядай, Лениндей ұлылықтың! Ал бүгін ше? Бүгін мен азаматпын, Жаза алатын, ғылымды қаза алатын, Жаза алатын дүниелік дастандарды, Жаза алатын тарихқа қазақ атын. Атымның да кеше ғой танылғаны, Оған дейін не таңба таңылмады? Солар жайлы ойлансын ұрпағымыз Шолпан қызы, шапақты таң ұлдары.